De kleur wordt plek — Een neo-romantische reactie op de onttovering van het landschap

De kleur wordt plek.
Is het een waterwereld zonder begrenzingen, die ik tracht uit te beelden? Een wereld waar alles vervloeit? Met ‘water’ als het element dat alle kosmisch-geestelijke informatie doorgeeft aan het leven op aarde?
Is het een energetische zone, een lichtwereld waarvan ik soms een glimp opvang als ik helemaal tot rust en inkeer kom?

In elk geval is het ook een abstractie opgebouwd uit verticale en horizontale kleurpartikels. De heldere kleuren van de eerste (verticale) lagen vergrijs ik met de daarop volgende (horizontale) lagen. Het beeld verstilt op enkele vonken na die opgloeien uit de ondergrond en één donkerblauw accent.

De kleur wordt plek.
In de nog ongedifferentieerde, abstracte kleurruimte ontstaan lichtplekken, eilandjes van stralende kleuren.
Zoals in een kwelder-landschap water en land moeilijk zijn te onderscheiden, zo is hier de plek niet te onderscheiden van het totaalritme van de water-licht-etherruimte.

Blijkbaar wil ik door zo te schilderen de nabijheid ervaren van de paradijselijke belofte. Men kan dit beeld zien als een neo-romantische reactie op de onttovering van het landschap.

Dagenlang dwaal ik op het wankelpunt tussen betovering en onttovering.
De kleur wordt mijn plek, een plek waar mijn wezen kan verblijven.