Kristalbos — Tüdderner Venn 2

De dagboek-items met als titel ‘Kristalbos’ vormen een geheel en zijn onderdeel van een nieuw project. Sinds eind 2017 heb ik mijn onderzoek naar natuur en levensenergie uitgebreid van het Schinveldse Bos, dat me vele jaren inspireerde, naar zes andere bossen in een straal van ± 10 km rond mijn woonplek in Schinveld. Het Kristalbos-project omvat teksten, foto’s, plattegronden en schilderijen. In Kristalbos — Inleiding kan men algemene informatie vinden over dit project.

Een kennis toonde me onlangs een foto genomen in Japan met daarop een enorme boom, de enige in de wijde omtrek die niet was geveld, omdat het een heilige boom was. In het zeer verstedelijkte Japan zijn nog veel oude bossen intact, omdat ze in het shintoïsme als gewijde plekken beschouwd worden. Ik ervaar de zeven kristalbossen in mijn directe omgeving ook als gewijde plekken. Gewijd, omdat ik me er opgenomen voel, in de heelheid van het kind, die zowel open is als omhuld.

Overgangsheuvel

9 december 2017: Er waait een gure noord-oostenwind als ik het hellingbos bij Tüddern voor de derde maal bezoek, sinds ik met dit project begon. Ik voel een fijne betovering bij het betreden van een heuvel, die zich in een driehoek van paden ten noorden van de visvijvers bevindt. Het lijkt een wereld op zich. Het voelt alsof de plek hier al 2000 jaren onaangeroerd ligt. Misschien dienden de vele kuilen die over de heuvel verspreid liggen, in de IJzertijd als overgangsplekken om de overledenen in te leggen. Naast de heuvel valt me een greppel of verdiept paadje op. Op de kaart zie ik dat dit pad in zuid-oostelijke richting loopt waar zich een IJzertijd-grafveld bevond op de plek waar nu twee visvijvers in een diepe groeve liggen. Werden op deze heuvel de lijken afgelegd voordat ze via dit pad naar het grafveld werden gebracht?

Vanaf de vijfsprong bij de overgangssheuvel volg ik een pad richting bosrand. Links van het pad ligt een grote afgraving met nog jong bos, rechts zie ik vlak voor de bosrand, terwijl mijn hart een sprongetje maakt, een plek met weinig ondergroei, enkele forse eiken en in de verte het spannende silhouet van een drie-stammige tamme kastanje. Ik ga in de kom tussen de drie stammen van de tamme kastanje zitten en laat de aanraking van de plek over me heen komen. Dan loop ik heel langzaam van boom naar boom en lokaliseer ik er de Witte-plek van de oostelijke driehoek bij een eik met vlak ernaast een lijsterbes die zich met een bocht rond de eik draait.

Nieuwe Michaëlplek

12 april 2018: Ik voel opnieuw dezelfde betovering als ik de besloten wereld van de overgangsheuvel betreed. De bodem is hier helemaal bedekt met zacht mos. Het pas ontloken groen en het mos licht op in het lage strijklicht, dat de vele kuilen beter zichtbaar maakt (ik tel er 25!). Er groeien vooral lijsterbessen en berken. Eén hoge berk valt op door zijn rechte, krachtige stam: de Zwarte-plek (van de oostelijke driehoek) test ik met de wichelroede. Het zwarte aspect van de drievoudige, vrouwelijke cyclus van groei, verbonden met de transformerende krachten van de aarde. Maar er is hier ook een lichtere, engelachtige aanwezigheid voelbaar, die versterkt wordt door het tere groen beschenen door het lentelicht. Als ik mijn ogen sluit zie ik veel roze. Pas twee weken later, als ik met Lidy aan tafel zit, met het nieuwe schilderij van de ‘Wendingsheuvel’ op de achtergrond in de maak, dringt het tot me door: dit is een nieuwe Michaëlplek die ik voelde op het hoogste punt van de heuvel (kleuren: lichtpaars, roze, zacht grijsgroen; op de plattegrond gemarkeerd met rozerood).

Op 9 december vond ik niet ver van de overgangssheuvel nog een derde plek, waarvan de gewijde sfeer me raakte. Ook hier weer weinig ondergroei, en opvallend veel lijsterbessen en enkele oude berken. Maar nu ik deze plek opnieuw bezoek, lijkt het alsof hij is verdwenen. Ik herken de plek niet meer. Tot mijn ontzetting zie ik hoe er onlangs ’onderhoud’ is gepleegd: diepe voren in de bosgrond, alle oude berken (bij een stronk ik tel 80 jaarringen) zijn geveld, waarbij tevens de meeste lijsterbessen omver zijn gewalst. Eén groepje lijsterbessen is gespaard gebleven. Waarom juist deze plek, terwijl overal rondom niets is gekapt? Terwijl ik ontdaan door deze ravage rondloop wijst de wichelroede een Michaëlplek aan, die deel uitmaakt van de oostelijke driehoek, maar ik ben te onrustig om er stil te blijven staan.

14 april 2018: De Rode-plek van de oostelijke driehoek heb ik nog steeds niet gevonden. Dus ga ik opnieuw op zoek naar dit nog ontbrekende derde hoekpunt. Op ‘Maps’ zag ik al enkele grote boomkruinen aan de noordrand van het bos grenzend aan een rechthoekige inham. Aanvankelijk zoek ik teveel westelijk, waar ik wel een monumentale wilde kers vind en een u-vormige greppel en wal. Een vrouwencultus- of Lunarplek? Soortgelijke, kleine u-vormige aardwerken vond ik al eerder in het Schinveldse Bos en het Alleebusch.

Tweehonderd meter verder vind ik wel de juiste plek. Mijn hart gaat sneller kloppen als ik al van veraf het spannende silhouet zie van een slangenlijn-eik. Vervolgens zie ik een open plek met enkele monumentale eiken en hoge berken: de Rode-plek! Ik loop iets verderop naar een monumentale Amerikaanse eik met drie stammen (hier is een Plek van evenwicht). Eindelijk kan ik het geheel van de twee driehoeken met Maria- en Michaëlplek overzien. Thuis werk ik in twee dagen de plattegrond uit, orden foto’s en schrijf deze tekst.