Een duistere plek voert me naar binnen

De dagboek-items met als titel ‘Kristalbos’ vormen een geheel en zijn onderdeel van een nieuw project. Sinds eind 2017 heb ik mijn onderzoek naar natuur en levensenergie uitgebreid van het Schinveldse Bos, dat me vele jaren inspireerde, naar zes andere bossen in een straal van ± 10 km rond mijn woonplek in Schinveld. Het Kristalbos-project omvat teksten, foto’s, plattegronden en schilderijen. In Kristalbos — Inleiding kan men algemene informatie vinden over dit project.

Regressie

Het Schinveldse Bos lijkt een plek te zijn die je naar het verleden trekt en uitnodigt tot regressie. Gedurende de jaren heb ik mijn zoektocht in dit bos soms ervaren als een afdalen in mezelf naar verborgen lagen van oudere cultuurperiodes. Op sommige plekken is de negatieve energie van de gewelddadige overgangen tussen deze periodes nog voelbaar, zoals bijvoorbeeld tussen Neolithicum en Bronstijd, en tussen Bronstijd en IJzertijd. In onze tijd maken we opnieuw een ingrijpende overgang mee, en een herijking van onze plaats op en bewustzijn van de Aarde, die onze cultuur ingrijpend zal veranderen.

Midden in het Schinveldse Bos bevindt zich een kwelgebied waar het water uit de diepte omhoog welt en het mos altijd groen is. Jaren geleden volgde ik vanaf deze plek een van de vele aarden wallen in het Schinveldse bos die waarschijnlijk zijn aangelegd als onderdeel van enkele Laat-Middeleeuwse ‘moated sites’ waarvan de grachten hier en daar nog zichtbaar zijn. De wal eindigt bij een plek met een groep forse eiken en opvallend veel lijsterbessen.

Deze plek trok me aan, maar ik voelde er meteen een zware druk rond mijn hoofd, wat voor mij een teken is dat er ooit een heftige gebeurtenis heeft plaatsgevonden, waarvan de emotionele en energetische informatie blijkbaar nog steeds waarneembaar is. Sindsdien heb ik deze duistere plek gemeden…

Een duistere pijnplek

13 Februari 2019: In een eerder dagboek-fragment schreef ik dat ik na 25 jaren de zware rugzak met informatie van al mijn zoeken in het bos wilde afdoen. Maar dat gaat blijkbaar niet zonder slag of stoot: Op hetzelfde moment dat ik ‘uit het bos kom’ komt het bos naar mij, indringender dan ooit. Vandaag kwam ik, dwalend van plek naar plek, toch weer onverwacht op deze mooie, maar duistere plek. Opnieuw is het een pijnlijk bezoek, want ‘s nachts slaap ik onrustig en word ik vroeg wakker van een harde plek in mijn maagstreek. Dit pijnlijke ritueel herhaalt zich vervolgens maanden lang! Misschien raakt deze pijnplek iets in mij aan waarvan ik me bewust moet worden?

Droom van eiken-paar

21 Maart 2008: Meer dan tien jaar geleden ontwaakte ik uit een indringende droom over twee eiken. Van heel dichtbij rezen ze omhoog, ontzagwekkend. Ze leken me via de droom kenbaar te maken mij te willen helpen. Die zelfde ochtend wandelde ik naar het eiken-paar in het Schinveldse Bos, een betoverende plek met o.a. de centrale ‘Devaplek’ van het bos. Terwijl ik een tijdlang met gesloten ogen tegen de yang-eik zit zie ik ineens een glanzende buis waardoor energie in de diepte naar de duisternis onder mij stroomt, waarna een licht begint te pulseren in mijn hoofd (dit is een Sterrenpoort). Als ik vervolgens bij de yin-eik zit voel ik me omhuld en gedragen, terwijl moederlijke zachtheid en warmte door mijn rug en bekken stromen (dit is een Oermoederplek).

Afsluiting van oude en begin nieuwe periode

18 Maart 2019: Het is een tijd geleden dat ik de hierboven beschreven centrale Deva-plek bezocht. Tot mijn ontsteltenis ontdek ik dat het vrouwelijke deel van het eikenpaar door de recente stormwind is geveld. Verbaasd zie ik hoe de vrouwelijke eik ontworteld en met een nog gave stam op de aarde ligt. Hiermee lijkt een lange periode afgesloten, voor het bos, voor de aarde, én voor mij. Sinds ik me hier dertig jaar geleden voor het eerst over deze imposante eik verwonderde heb ik rondom tientallen lijsterbessen zien opgroeien, pioniers die een nieuw tijdperk aankondigen?

Een trieste leegte

Als ik het eiken-paar enkele maanden later nogmaals bezoek ervaar ik bij de deva-eiken een trieste leegte. De krachtplek blijft, maar blijkbaar sterft het oude af om iets nieuws geboren te laten worden. Wordt het oude centrale geheugen van het bos gereset? Als ik naast de gekantelde wortelkluit ga staan wordt ik gewiegd door de Oermoederplek. Die nacht wordt ik wakker met een zwaar gevoel in mijn maagstreek, en in mijn verbeelding zie ik vervolgens een krachtige zilverspar recht omhoog de hemel in wijzen op de plek van de omgevallen eik. Bomen nemen niet alleen CO² op maar filteren ook kosmische energie.

Ook ik bevind me in een overgangsfase. De dwingende energie die me voortstuwde en waarmee ik altijd schilderde lijkt opgebruikt en maakt plaats voor een lichtere, zachtere stroom.

Duisternis toelaten

9 juli 2019: Het is volkomen windstil, geen blad beweegt als ik bij de bij de centrale eik en berk op de duistere plek aankom. Als ik mijn ogen sluit zie ik enkel diepe duisternis. Ik had gehoopt dat ik me eindelijk opgenomen zou voelen door deze plek, maar ook als ik er ruim een kwartier sta blijf ik voelen dat ik er niet thuishoor…Het is een plek waar zware energie van de mensenwereld uit de omgeving naar toe stroomt om er diep in de aarde te worden opgenomen. Welke zware energie in mij wil opgenomen worden in de aarde?

Dieper vertrouwen

Sinds mijn bezoek aan de duistere plek komen indringende vragen in me op: Heb ik wel echt vertrouwen in de transformatie van mens en aarde, en kan ik me, ondanks de bewustzijnscrisis in de wereld, geborgen voelen in mijn leven en lichaam, en in een groter geheel? Kan ik het duister en dualiteit in mezelf en in de wereld accepteren?

Duistere plek in mezelf

6 December 2019: Gedurende april en mei 2019 heb ik de zware energie ervaren van de duistere plek oftewel van datgene in mij dat met deze plek resoneert. Langzaam word me duidelijk wanneer deze nachtelijke spanning optreedt: steeds als ik bij een persoon of op een plek negatieve emoties heb opgedaan. Maar ook als ik zelf negatieve emoties op de buitenwereld projecteer. De onophoudelijke neiging om negatief te oordelen veroorzaakt verdeeldheid. Het schenken van positieve aandacht is een bewuste keuze voor eenheid.

29 December 2019: Waarom blijft mijn buik aandacht vragen? Wat wil er gezien worden? En dan valt er eindelijk licht op de duistere plek in mezelf. Het is de doodsangst van mijn moeder, de eerste emotie die ik gewaar werd tijdens en in de eerste dagen na mijn geboorte. Maar ook haar patroon van overleven heb ik overgenomen. Dit lag al die jaren diep verborgen onder mijn onophoudelijk zoeken naar een beeld van heelheid en geborgenheid van de Moeder. Zoeken vanuit een gemis. En zowel deze angst als het verlangen naar heelheid resoneren blijkbaar met de krachtplekken waar een energetisch patroon van doodsangst lange tijd ongezien is gebleven. Een oud patroon van zoeken vanuit een gemis mag hier ophouden… (Pas eind januari ga ik voor een echo naar het ziekenhuis, want waar de emotionele bult oplost blijft de concrete bult zitten.)